Ik ben de afgelopen anderhalf jaar heel veel op bezoek geweest bij mijn schoonmoeder die samen met nog 5 bewoners verzorgd worden in een kleine huiskamer voor dementerende ouderen. Ik ken deze bewoners al een tijdje en vanavond verbaasde ik me er zo over…….wat gaan ze met zijn zessen toch ontzettend hard achteruit….het sloeg bij me in als een bom….en ik ben heel verdrietig thuisgekomen.
Op internet vond ik dit mooie gedichtje van Johan Oers
Vlinderpark Alzheimer
De gedachten van oma zijn vlinders geworden, ze fladderen rond in de tuin van haar hoofd.
Ze botsen en struikelen en kennen geen orde, zoeken naar iets wat haar ooit werdt beloofd.
Iets waar oma van droomde haar leven lang, iets van wacht maar, en straks, en steeds later.
Maar wachten werd onrust en twijfel maakt bang, vandaar soms in haar oog een vlinder van water.
Annemiekepiek 
Ja Annemiek, het is triest om te zien hoe snel deze mensen achteruit gaan. Je kunt vurig hopen dat dit je niet overkomt. Een mooi gedicht van Johan Oers.
Dat hoop ik maar Edward, het is vreselijk om die mensen zo in de war te zien!
Ja Annemiek..ik weet er alles van.Heb 7 jaar alle dagen voor mijn moeder gezorgd die opgenomen was.Ben er 7 jaar elke dag opnieuw naar toe geweest en heb de aftakeling gezien..en dan het moment dat ze je niet meer kent en angstiger en angstiger wordt en jij als kind je moeder moet troosten..ik las indertijd het mooie boek van Tine Slosse en Johan Oers”Het sneeuwt in mijn hoofd”
Hier uit een heel mooi gedicht
Als
Als ik de dingen
niet meer weet
als ik de namen
niet meer ken
en wat ik zeg
meteen vergeet,
zodat ik on-
herkenbaar ben
begin dan aan
een heel oud lied
Dan zing ik mee
en aarzel niet
En dat was waar..tot het einde toe heb ik liedjes met haar gezongen die kende ze nog wel.
Ik wens je veel sterkte en laat ons hopen dat we het zelf niet krijgen