Ik ben de afgelopen anderhalf jaar heel veel op bezoek geweest bij mijn schoonmoeder die samen met nog 5 bewoners verzorgd worden in een kleine huiskamer voor dementerende ouderen. Ik ken deze bewoners al een tijdje en vanavond verbaasde ik me er zo over…….wat gaan ze met zijn zessen toch ontzettend hard achteruit….het sloeg bij me in als een bom….en ik ben heel verdrietig thuisgekomen.
Op internet vond ik dit mooie gedichtje van Johan Oers
Vlinderpark Alzheimer
De gedachten van oma zijn vlinders geworden, ze fladderen rond in de tuin van haar hoofd.
Ze botsen en struikelen en kennen geen orde, zoeken naar iets wat haar ooit werdt beloofd.
Iets waar oma van droomde haar leven lang, iets van wacht maar, en straks, en steeds later.
Maar wachten werd onrust en twijfel maakt bang, vandaar soms in haar oog een vlinder van water.
Annemiekepiek 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.